Vücudum,
sabırlı sevgilim benim,
bu hüznü senin için biriktiriyorum
sana gelicem beklemelerin bu acılı durağından
bu giz bu karanlık bitecek
güneşin çıkmasını bekliyorum

yaşlanıyorum, çiçekler çiçekler renkler ölüyor
gözaltlarım kırışıyor gözlerim kırışıyor
kızı ayrı görüyorum kendimi ayrı
geçkin bir kız bulup orasından öpüyorum
çünki böcekler yaşlı bir kızı ancak bu kadar
mahzun bırakabilir

yaşlanıyorum, çiçeksiz renksiz, bordo
bir daha bir daha çünki diyorum
çünki bordo bir intihara ancak bu kadar yaraşır

doğurgan bir döl yatağı benim yüreğim
soyuna arttıran hüznümü
hüznüm ki
hüzünlerin çiçek açmış biçimidir

geceyi çarmıha geriyorum kimseler tapmıyor
hüznümü ölçeğe vuruyorum yüreğine sığmıyor
her şey ne kadar olabilir meraklanıyorum
yüzüme dokundukça tırnaklarım kanıyor
yalnızlığımı hüznümle yoğuran gece
öyle basitsin ki sen bütün şiirlerin içinde
biliyorum...biliyorum bunu da biliyorum
gökteki yıldızlar kadar dizeler yazılsa da
kendime kendimden başka kendim yok
ne utancımı kuşanan bir sevgi
ne çirkinliğimi öpen bir kız

ah tutun kurşunları dayanamıycam bak yaşarım belki

çoklar sokağında yalnızlık yok şimdi
miyavlıyan birileri yemiş karanlıkları
hep kurşunlanmışlar yalnızlığı çok sokağında
herkesler var olmuş
bir sen ben ölmüşüm -ne yaman filmiş öyle-

bir gün ben
çocuk olucam, olucam
kanıma güller takıcam

bir gün ben
güvercin olucam camilere camilere konucam
konucam korkularımın uykularına
çekip göğsümde birleşen ellerimi
gökyüzüne uzanan parmaklarımla
yolucam tüylerimi, tüylerimi
camileri kirleticem, tüylerimi
o beni birşeylerden kurtarmıyan
yüreğimi tüylerimden kurtarıcam,

mutluluk çok büyük ve çok ötelerde şimdi
tanrı kadar
ulaşılmaz

bir gün nasılsa bütün acılar eskiyecek

"Can canı sever, ötesi yok bunun çocuk."